Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και οι συνεχείς αποκαλύψεις για κατασπατάληση ευρωπαϊκών πόρων λειτούργησαν σαν θρυαλλίδα. Ξαναέφεραν τους αγρότες στους δρόμους, έστησαν νέα μπλόκα και έβγαλαν στην επιφάνεια ένα πολιτικό πρόβλημα που σιγοβράζει εδώ και δεκαετίες: την εγκληματική εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα.

Για πρώτη φορά όμως, η οργή δεν αφορά μόνο τις χαμένες ενισχύσεις ή τις καθυστερήσεις. Αφορά την ίδια την επιβίωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής.

Η μεγάλη απειλή: Ο πρωτογενής τομέας οδηγείται σε κατάρρευση

Τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα, τα εργατικά χέρια λιγοστεύουν, οι νέοι εγκαταλείπουν τα χωριά και οι παραγωγοί βλέπουν το μέλλον τους να συρρικνώνεται.

Και όμως, οι πόλεις και ο τουρισμός απαιτούν ολοένα και περισσότερα τρόφιμα.

Κανείς όμως από τους αρμόδιους δεν απαντά στο πιο βασικό ερώτημα:

Ποιος θα παράγει αύριο αυτά που χρειάζεται η χώρα;

Μια κυβέρνηση που έδρασε αργά – αλλά και χρόνια χωρίς κανένα σχέδιο

Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση μετά το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο.

Τα έξι προηγούμενα χρόνια δεν υπήρξε κανένα ουσιαστικό σχέδιο για την παραγωγή, την αυτάρκεια, τις εξαγωγές, τη μείωση του κόστους ή την πραγματική στήριξη των αγροτών.

Η μοναδική σταθερά ήταν μία:

Πότε θα έρθουν τα ευρωπαϊκά χρήματα και πώς θα μοιραστούν.

Ένα υπουργείο που έγινε “ηλεκτρική καρέκλα”

Από το 2019 μέχρι σήμερα, έξι διαφορετικοί υπουργοί πέρασαν από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.

Αλλαγές, ανασχηματισμοί, ρουσφέτια, ισορροπίες.

Κανένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, καμία συνέχεια, καμία σταθερότητα.

Το υπουργείο λειτουργούσε περισσότερο ως χώρος κομματικών εξυπηρετήσεων, παρά ως κέντρο χάραξης αγροτικής πολιτικής.

Το αποτέλεσμα;

Σήμερα, με τα μπλόκα να πυκνώνουν ξανά, το υπουργείο θυμίζει πραγματικά “ηλεκτρική καρέκλα”, με τον κάθε νέο υπουργό να αναλαμβάνει μια ζημιά που ήδη έχει γίνει ανεξέλεγκτη.

Οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο τους πολιτικούς, αλλά αυτό δεν τους απαλλάσσει

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι παραγωγοί δεν είχαν συμμετοχή στα λάθη του παρελθόντος.

Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει πολιτικό:

η αντιμετώπιση των αγροτικών περιοχών ως μηχανής συλλογής ψήφων.

Ο χάρτης της υπαίθρου άλλαζε χρώματα – πράσινος, μπλε, κόκκινος – ανάλογα με τις υποσχέσεις και τις επιδοτήσεις.

Και φτάσαμε στο σημείο όπου η ίδια η αγροτική παραγωγή κινδυνεύει να συρρικνωθεί ανεπανόρθωτα.

Τι ζητούν οι αγρότες – και γιατί η κοινωνία τους ακολουθεί

Στα μπλόκα του 2025 δεν συγκεντρώθηκαν μόνο για χρήματα.

Ζητούν:

• σταθερότητα

• αξιοπιστία

• σεβασμό

• σχέδιο παραγωγής

• μείωση του κόστους

• πραγματικές μεταρρυθμίσεις

Και η κοινωνία στέκεται στο πλευρό τους, γιατί πλέον όλοι καταλαβαίνουν πως αν καταρρεύσει ο πρωτογενής τομέας, καταρρέει η χώρα.

Ο κάμπος “φωνάζει” – ποιος θα τον ακούσει;

Το πολιτικό έγκλημα στον κάμπο δεν είναι μόνο η διαφθορά, το σκάνδαλο ή το κακοδιαχειρισμένο χρήμα. Είναι η αδιαφορία. Και όσο αυτή συνεχίζεται, τόσο η Ελλάδα θα πλησιάζει σε μια επικίνδυνη πραγματικότητα: να εξαρτάται πλήρως από εισαγωγές για την ίδια της τη διατροφή.

Και τότε, τα μπλόκα θα είναι το μικρότερο πρόβλημα.

Κινητοποιήσεις Αγροτών 2025: Στηρίζετε τα Μπλόκα και το Κλείσιμο των Εθνικών Οδών; Ψηφίστε στη Μεγάλη Έρευνα του tirnavospress.gr