Κυκλοφορούσε εδώ και χρόνια ένα κρατικό όχημα που, όπως λένε οι παλιοί, «αν μιλούσε, θα έγραφε βιβλίο».

Είχε διανύσει χιλιόμετρα πολλά – όχι πάντα σε δρόμους υπηρεσιακούς, αλλά και σε μονοπάτια πιο… καθημερινά. Λένε πως είχε δει από κοντά λαϊκές, σούπερ μάρκετ, σχολικές αυλές ακόμα και καλοκαιρινές  βόλτες οικογενειακής χαλάρωσης. Κι οι περαστικοί, με τον καφέ στο χέρι, έριχναν εκείνο το βλέμμα που λέει «το είδα, αλλά ας μην πω τίποτα… προς το παρόν».

Ύστερα ήρθε η μεγάλη αλλαγή. Νέα πρόσωπα, νέες δηλώσεις, νέα ήθη. Ο διάδοχος ορκίστηκε πως σε εκείνο το όχημα δεν θα καθίσει ούτε λεπτό. «Δεν είναι για μένα αυτά» έλεγε. Μάλιστα, κάποιοι τον θυμούνται να αστειεύεται  και να αναφέρει πως το αυτοκίνητο εκείνο ήταν καταραμένο και δεν θα το ανέβαινε.

Όμως ο καιρός πέρασε, οι συνήθειες μαλάκωσαν, και οι μεγάλες υποσχέσεις … ξεχάστηκαν. Έτσι, το γνωστό όχημα ξαναβρήκε τη θέση του σε γνώριμες διαδρομές – κι οι παλιοί χαμογελούσαν πονηρά, σαν να έβλεπαν ένα έργο που ξαναπαίζεται σε επανάληψη.

Γιατί στην πολιτική, πολλά λέγονται και άλλα τόσα ξεχνιούνται…