Μέχρι χθες το όνομα Πάρις Ρούπος δεν έλεγε τίποτα σχεδόν σε κανέναν. Σήμερα, όμως, έγινε γνωστός σε όλη τη χώρα – όχι για το ταλέντο του στην κωμωδία, αλλά για το ότι βρήκε τρόπο να χτίσει δημοσιότητα μέσα από την προσβολή της μνήμης νεκρών, την απαξίωση της ελληνικής σημαίας και την επαναφορά διχαστικών εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων.

Το σκηνικό; Μια εκδήλωση με χορηγό μια μεγάλη αλυσίδα πίτσας. Γιατί, όπως φαίνεται, ο κύριος Ρούπος μπορεί να δηλώνει «επαναστάτης», αλλά δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα όταν πρόκειται να εισπράξει από τον ίδιο καπιταλισμό που καταγγέλλει. Όλα κι όλα – οι πίτσες να είναι καλά.

Έτσι είναι: κακός ο καπιταλισμός, αλλά όταν πληρώνει, «γλυκαίνει». Και κάπως έτσι οι «ασυμβίβαστοι» βρίσκουν πεδίο δράσης σε εταιρικά events, προσβάλλοντας θεσμούς και μνήμες για να πουλήσουν μια φτηνή εικόνα ανατροπής.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι απλή: όχι επαναστατική τέχνη, αλλά ατάλαντη σκατοψυχιά. Και το πιο λυπηρό είναι ότι θα βρεθούν και πάλι πρόθυμοι να πληρώσουν το εισιτήριο, νομίζοντας ότι αγοράζουν… επανάσταση.

Καλό δρόμο λοιπόν στον «επαναστάτη» της πίτσας…