Η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου δεν ήταν απλώς μια στιγμή θλίψης για τον χαμό ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Ήταν ένας καθρέφτης της πολιτικής υποκρισίας που δυστυχώς εξακολουθεί να κυριαρχεί στη χώρα μας.

Οι άδειες καρέκλες που περίμεναν πολιτικούς αρχηγούς και έμειναν κενές δεν ήταν απλά μια παράλειψη· ήταν ένα δημόσιο δείγμα αδιαφορίας, ανευθυνότητας και τραγικής ασέβειας προς έναν άνθρωπο που σημάδεψε τον πολιτισμό μας.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ελεύθερος. Δεν υπάκουε σε κανένα, δεν συμβιβαζόταν για πολιτικό όφελος, δεν φοβόταν να πει την αλήθεια του. Όπως ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει για τη Δεξιά: «Σε αφήνει να μην είσαι μαζί της». Αυτός ήταν ο Σαββόπουλος: ένας άνθρωπος που έζησε και έφυγε ελεύθερος, δίνοντας σκέψη, θάρρος και μουσική σε όλους μας.

Και όμως, κάποιοι από εκείνους που έχουν την ευκαιρία να τιμήσουν δημόσια τη ζωή και το έργο του, επέλεξαν να απουσιάσουν. Δεν παρευρέθηκαν ο Νίκος Ανδρουλάκης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Η απουσία τους δεν ήταν απλώς αστοχία· ήταν πολιτική αδιαφορία και προσωπική μικρότητα. Σε μια κηδεία, όχι σε μια φιέστα, όχι σε μια εκδήλωση προβολής. Μια κηδεία ενός ανθρώπου που δίδαξε ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Η πραγματική τιμή δεν μετριέται με λόγια ή επικοινωνιακές παρουσίες. Μετριέται με σεβασμό, με το να στέκεσαι δίπλα σε όποιον σημάδεψε τη ζωή σου και τον πολιτισμό της χώρας σου, ακόμη κι αν δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα. Στο τέλος, η άδεια καρέκλα μιλάει πιο δυνατά από κάθε λόγο. Και η ντροπή θα μείνει μαζί με όσους επέλεξαν να μην είναι εκεί.

Ο Σαββόπουλος έφυγε ελεύθερος. Ας μην ξεχνάμε ότι η ελευθερία και η αλήθεια δεν εξαρτώνται από καρέκλες ή πολιτικές φιέστες.