Έντεκα χρόνια μετά το «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», οι ίδιες αόριστες υποσχέσεις

Έχουν περάσει ακριβώς έντεκα χρόνια από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε στη ΔΕΘ το περιβόητο «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», ένα σχέδιο που υποσχόταν ριζικές αλλαγές, κοινωνική ανακούφιση και στροφή σελίδας για τη χώρα. Η συνέχεια είναι γνωστή: τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, σκληροί κεφαλαιακοί έλεγχοι, 30 νέοι φόροι και εισφορές, αλλά και μια εθνική απογοήτευση που στοίχισε ακριβά.

Σήμερα, περισσότερο από μία δεκαετία μετά, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να επανεμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη, αναζητώντας – όπως ο ίδιος το ονομάζει – ένα «νέο ξεκίνημα». Ωστόσο, το μόνο που τελικά επιβεβαίωσε είναι ότι η τακτική του παραμένει η ίδια: αόριστες και ακοστολόγητες υποσχέσεις, χωρίς ρεαλιστικό σχέδιο εφαρμογής.

Από το όραμα του 2014 στην πραγματικότητα του 2015

Το «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» παρουσιάστηκε το 2014 ως το εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Υποσχόταν κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αυξήσεις μισθών, 13η σύνταξη, κατάργηση μνημονίων. Μέσα σε λίγους μήνες, η πραγματικότητα διέψευσε τα πάντα.

Το καλοκαίρι του 2015 η χώρα βρέθηκε στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης, οι τράπεζες έκλεισαν, τα capital controls έπληξαν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ υπέγραψε ένα νέο μνημόνιο με ακόμη πιο βαριές δεσμεύσεις.

Το σήμερα θυμίζει το χθες

Η χθεσινή εμφάνιση του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ είχε όλα τα γνωστά στοιχεία: μεγαλόστομες διακηρύξεις, κοινωνικά επιδόματα χωρίς κοστολόγηση, αόριστες υποσχέσεις για «δικαιότερη κοινωνία». Κανένα συγκεκριμένο μέτρο, καμία μελέτη για το πώς θα χρηματοδοτηθούν όσα εξαγγέλλονται, καμία παραδοχή για τα λάθη που βάρυναν τη χώρα.

Με λίγα λόγια, το περιβόητο «rebranding» που διαφημίστηκε, κατέληξε απλώς σε ένα «replay» του ίδιου έργου που ήδη είδαμε – και που η κοινωνία πλήρωσε ακριβά.

Η πολιτική τακτική του «θα»

Αυτό που φαίνεται να παραμένει σταθερό είναι η τακτική του κ. Τσίπρα να επενδύει στις προσδοκίες και όχι στη ρεαλιστική πολιτική. Από το 2014 έως σήμερα, η συνταγή είναι ίδια: «θα καταργήσουμε», «θα φέρουμε», «θα εξασφαλίσουμε». Το αποτέλεσμα όμως είναι πάντα διαφορετικό από τις προσδοκίες που καλλιεργούνται.

Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα: η κοινωνία έχει πλέον μνήμη, θυμάται τι έγινε και δεν φαίνεται διατεθειμένη να δεχθεί ξανά το ίδιο έργο.

Συμπέρασμα

Η ΔΕΘ υπήρξε για χρόνια το βήμα των υποσχέσεων όλων των πολιτικών αρχηγών. Ο κ. Τσίπρας όμως έχει συνδέσει το όνομά του με την πιο ηχηρή διάψευση αυτών των υποσχέσεων. Σήμερα, αντί να προτείνει ένα κοστολογημένο και εφαρμόσιμο σχέδιο, προτίμησε να επιστρέψει στο παρελθόν.

Και όπως φαίνεται, το rebranding Τσίπρα κατέληξε – για ακόμη μια φορά – σε replay