Στη σύγχρονη κοινωνία, οι επιλογές γύρω από τη μητρότητα έχουν αλλάξει ριζικά. Υπάρχουν γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μητέρες χωρίς σύντροφο, μέσω τράπεζας σπέρματος ή άλλων μεθόδων. Η συζήτηση φουντώνει: είναι αυτή μια πράξη ελευθερίας ή μια πράξη εγωισμού;

Όταν ένας σύντροφος ζητά να κάνουν μαζί ένα παιδί, πολλοί το θεωρούν αυτονόητο σε μια σχέση που βασίζεται στην αγάπη και την αμοιβαιότητα. Όμως, πώς ερμηνεύεται το να αρνείσαι αυτή τη συντροφική πορεία και να προτιμάς ένα παιδί με άγνωστο πατέρα; Δεν είναι κι αυτό μια μορφή εγωισμού;

Το δικαίωμα του παιδιού να γνωρίζει

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η γυναίκα έχει δικαίωμα στη μητρότητα. Όμως, τι γίνεται με το δικαίωμα του παιδιού; Ποιος δεν θέλει να γνωρίζει ποιοι είναι οι γονείς του; Όταν, μεγαλώνοντας, ρωτήσει «ποιος είναι ο πατέρας μου;», η απάντηση «ήταν δική μου απόφαση» μοιάζει περισσότερο με δικαιολογία παρά με εξήγηση.

Πολλές φορές αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται σε ηλικία που η φύση βάζει όρια. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μεγαλώνει γνωρίζοντας πως θα χάσει νωρίς τον γονιό του. Είναι δίκαιο; Και τι γίνεται με τον κίνδυνο για την υγεία της μητέρας και του μωρού;

Και γιατί όχι μια υιοθεσία;

Αν ζητούμενο είναι η αγάπη άνευ όρων, γιατί να μη δοθεί σε ένα παιδί που ήδη υπάρχει και έχει ανάγκη; Γιατί η εμμονή να είναι «βιολογικά δικό μου», θέτοντας σε κίνδυνο υγεία και ισορροπίες;

Η μητρότητα είναι ιερή, αλλά όταν μετατρέπεται σε προσωπικό project, αγνοώντας τις συνέπειες, τότε δεν μιλάμε για ελευθερία, αλλά για εγωισμό. Η συζήτηση πρέπει να παραμείνει ανοιχτή – όχι για να κρίνουμε, αλλά για να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε απόφαση υπάρχει κι ένα παιδί, που δεν διάλεξε τις συνθήκες.

Εσείς τι πιστεύετε; Είναι δικαίωμα χωρίς όρια ή επιλογή που επηρεάζει περισσότερους από έναν άνθρωπο;